Najstarsze dowody systematycznego spożywania tych mięczaków przez mieszkańców Europy znaleziono na odkrytym niedawno stanowisku w Cova de la Barriada na wschodnim wybrzeżu Hiszpanii. Około 31-27 tys. lat temu obozowali tam przedstawiciele kultury graweckiej, stworzonej przez zamieszkujących Europę Homo sapiens.

Podczas wykopalisk hiszpańscy archeolodzy natrafili na muszle co najmniej 800 dużych lądowych ślimaków z gatunku Iberus alonensis.

Szczątki mięczaków tworzyły trzy skupiska pochodzące z różnych okresów zamieszkiwania obozowiska. Wszystkie znajdowały się blisko struktur, które mogły służyć do pieczenia ślimaków.

Prehistoryczni mieszkańcy Cova de la Barriada zbierali tylko duże ślimaki. Większość szczątków należy do osobników mających ponad 55 tygodni, a muszli ślimaków młodszych niż 45 tygodni badacze w ogóle nie znaleźli. Taka selekcja mocno sugeruje, że ślimaki miały być pożywieniem.

Dokładne badania pozostałości ognisk i muszli pozwoliły także stwierdzić, że ślimaki pieczono w żarze o temperaturze około 375 stopni Celsjusza. Jako paliwa używano gałęzi sosny i jałowca.

Jak informują hiszpańscy badacze, znaleziska te są starsze o co najmniej 10 tys. lat od dowodów systematycznego spożywania ślimaków w innych częściach basenu Morza Śródziemnego. Najstarsze ślady spożycia ślimaków pochodzą z Tanzanii i mają około 49-36 tys. lat.

Wyniki badań ukazały się w PLOS ONE.

http://archeowiesci.pl/2014/08/21/prehistoryczni-milosnicy-slimakow/

Kucharz Francois